1 grudnia 1939 weszło w życie rozporządzenie władz Generalnego Gubernatorstwa o obowiązku noszenia przez Żydów opasek z Gwiazdą Dawida.
Rozporządzenie, ogłoszone 23 listopada, stwierdzało m. in.: […] Wszyscy żydzi i żydówki przebywający na terenie Generalnego Gubernatorstwa, którzy przekroczyli 10 rok życia są obowiązani od 1 grudnia 1939 roku nosić na prawym rękawie ubrania i płaszczy białe opaski o minimalnej szerokości 10 cm zaopatrzone w gwiazdę syjonu. W opaski te zaopatrzą się żydzi i żydówki sami […]. Jak wyjaśniał Reinhardt Heydrich, ówczesny szef Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy – pozwalało to na kontrolę Żydów pod uważnym okiem całego społeczeństwa.
Obowiązek ten należało wykonać pod rygorem kary więzienia. O jej wymierzeniu w konkretnych przypadkach decydował Sąd Specjalny. Do tego czasu Żydzi byli oznakowani łatą w formie żółtej gwiazdy Dawida. W Lublinie białą opaskę z gwiazdą Dawida wprowadzono dopiero od dnia 1 lutego 1940 roku.
Oznakowanie to, stanowiące formę identyfikacji rasowej, później okazało się być przygotowaniem do masowej eksterminacji Żydów na zajętych przez Niemców terenach w Europie.