15 października 1941 r. Hans Frank, generalny gubernator okupowanych przez Niemców ziem polskich, wydał „Trzecie rozporządzenie o ograniczeniu pobytu w Generalnym Gubernatorstwie”, które stanowiło kolejny krok w nazistowskiej polityce eksterminacji Żydów. Rozporządzenie to wprowadzało karę śmierci nie tylko dla Żydów opuszczających getto bez zezwolenia, ale również dla Polaków, którzy im pomagali.

Niemcy, w odpowiedzi na próby ucieczek Żydów z gett, motywowane głodem i walką o przetrwanie, postanowili zastraszyć Polaków i zniechęcić ich do udzielania schronienia. Rozporządzenie to miało tragiczne konsekwencje, skazując na śmierć nie tylko uciekinierów, ale i tych, którzy kierując się humanitaryzmem i współczuciem, nieśli im pomoc. Wśród tych, którzy zapłacili najwyższą cenę za pomoc Żydom, była Rodzina Ulmów z Markowej. Józef i Wiktoria Ulmowie, ukrywając ośmioro Żydów, dali świadectwo niezwykłej odwagi, miłości bliźniego oraz poświęcenia w obliczu nieludzkiego okrucieństwa.

Aby dowiedzieć się więcej o tym tragicznym rozdziale historii, zachęcamy do zapoznania się z poniższymi materiałami.

Rozporządzenie z 15 października 1941: strategia wymuszania pasywności

„Trzecie rozporządzenie o ograniczeniu pobytu w Generalnym Gubernatorstwie”: 15 X 1941 r.

Fot.: IPN