Zofia Franio urodziła się w Pskowie, gdzie rozpoczęła edukację. Studiowała najpierw w Żeńskim Instytucie Medycznym w Piotrogrodzie, zaś od 1918 r. kontynuowała studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1919-1920 służyła ochotniczo w Wojsku Polskim. Od 1924 r. prowadziła jako instruktorka szkolenia Przysposobienia Wojskowego Kobiet (formacji szykowanej na wypadek wojny).
Od listopada 1939 działała w konspiracji. W 1940 r. zorganizowała pierwszy kobiecy patrol ZWZ, a następnie dowodziła kilkoma kobiecymi patrolami sabotażowo-dywersyjnymi. Ochotniczo brała udział w r. głośnej akcji „Wieniec” (w nocy z 7 na 8 października 1942). Równocześnie Zofia Franio uczestniczyła w akcji pomocy Żydom, osobiście opiekując się kilkoma osobami pochodzenia żydowskiego, a zarazem jako lekarka współpracując z Radą Pomocy Żydom „Żegota”.
W Powstaniu Warszawskim dowodzone przez nią Kobiece Patrole Minerskie wzięły udział w zdobyciu gmachu PAST-y. Po upadku Powstania wyszła z miasta wraz z ludnością cywilną.
Po wojnie Zofia Franio powróciła do praktyki lekarskiej w Warszawie. Aresztowana przez UB w 1946 r. pod zarzutem działalności w Zarządzie Obszaru Centralnego Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”, została skazana wyrokiem sądu wojskowego na 12 lat więzienia. Odzyskała wolność w maju 1956. Pracowała w Liceum Medycznym Nr 4 (do przejścia na emeryturę w 1976 r.), jednocześnie działając społecznie w PCK.
Była odznaczona m. in. krzyżem Virtuti Militari oraz medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.
Zmarła w Warszawie 25 listopada 1978.
Fot.: Muzeum Powstania Warszawskiego.