18 listopada 1897 urodził się Tadeusz Gebethner. Był człowiekiem wszechstronnych zainteresowań i licznych uzdolnień: piłkarz, działacz sportowy, księgarz i wydawca, żołnierz, powstaniec warszawski.
Uczestnik wojny z bolszewicką Rosją w 1920 r. w 5. Pułku Ułanów Zasławskich. Współzałożyciel Polonii Warszawa, jej długoletni piłkarz, kapitan drużyny i prezes klubu. Wraz ze swoją drużyną propagował polski sport na terenie plebiscytowym na Górnym Śląsku. Po zakończeniu kariery sportowej poświęcił się pracy w rodzinnym przedsiębiorstwie wydawniczo-księgarskim Gebethner i Wolf.
W 1939 r. zmobilizowany jako oficer rezerwy, walczył w 102. Pułku Ułanów w obronie Grodna przeciwko wojskom sowieckim, internowany na Litwie, uciekł do Wilna, gdzie działał w ZWZ. W 1941 r. przedostał się do Warszawy, działał w ZWZ-AK. Od 1942 do 1944 r. przechowywał żydowską rodzinę Abrachamerów, zbiegłą z getta w Skawinie pod Krakowem. W 1944 ewakuował ją na Węgry, gdzie Abrahamerowie przetrwali do końca wojny.
W Powstaniu Warszawskim był dowódcą kompanii. Ciężko ranny, musiał poddać się amputacji ręki i nogi. Zmarł 14 października 1944 jako jeniec stalagu w Altengrabow, z odniesionych w Powstaniu ran.
W 1981 r. otrzymał pośmiertnie tytuł Sprawiedliwego wśród Narodów Świata.

Fot.: https://www.1944.pl/powstancze-biogramy