Rudol Weigl urodził się w Przerowie, w rodzinie austriackiej. Jego r0dzina– jej wiele innych z korzeniami austriackimi w Galicji – spolszczyła się. W 1907 Rudolf ukończył Uniwersytet Lwowski, a już wkrótce stał się jego profesorem  i naukową sławą na światową skalę. Jako  wynalazca pierwszej skutecznej szczepionki przeciwko tyfusowi plamistemu, był polskim kandydatem do Nagrody Nobla.

W 1920 r. utworzył we Lwowie, i kierował nim do 1944 r., Instytut Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami. W latach międzywojennych Weigl jako szef Instytutu i autorytet naukowy był ważną osobistością. M. in. z tych powodów został radnym miejskim Lwowa.

Sytuacja drastycznie zmieniła się wraz z okupacją miasta przez Sowietów, od 1939 r., a potem przez hitlerowców, od 1941 r. Niemniej dla obu okupantów produkcja szczepionki była priorytetem, co przesądziło o przetrwaniu Instytutu. Po wkroczeniu Niemców Weiglowi zaproponowano przyjęcie Volkslisty, czego odmówił. Niemcom, zależało jednak na tym by pozostał na czele Instytutu. Profesor tak uczynił, ale wymógł na okupantach swoją pełną władzę także w zakresie obsady personalnej Instytutu. A ponieważ oficjalne zapotrzebowanie na szczepionkę było ogromne, pozwoliło to zatrudniać w Instytucie znaczną liczbę ludzi – nie tylko do pracy wykwalifikowanej, ale także jako tzw. karmicieli wszy. W efekcie praca w Instytucie Weigla uratowała ogromną liczbę osób przed wywózką, aresztowaniem czy głodem, w tej liczbie także Żydów. Niezależnie od tego szczepionka była nielegalnie dostarczana ruchowi oporu, trafiała również do gett.

Prof. Weigl opuścił Lwów przed wkroczeniem Sowietów w 1944 r. Zamieszkał najpierw w Krościenku nad Dunajcem, a potem w Krakowie. Zmarł w Zakopanem w 1957 r.

W 2003 r. został uznany za Sprawiedliwego wśród Narodów Świata.