Trzecie Sympozjum Praw Człowieka Muzeum Ulmów, zainaugurowane zostało 8 grudnia 2022 sesją w ośrodku „U Pana Cogito” w Krakowie, przy ulicy Bałuckiego 6.
Wypełniły ją:
– seminarium Akademii Sprawiedliwych pt. „Prawa człowieka w cywilizacji solidarności”, dedykowane pamięci prof. Antoniego Kępińskiego w 50- tą rocznicę jego śmierci;
– wizyta studialna w ośrodku „U Pan Cogito” – przedsiębiorstwie społecznym i instytucji ekonomii solidarności, utworzonym przez Stowarzyszenie na Rzecz Rozwoju Psychiatrii i Opieki Środowiskowej.
Symbolicznymi datami granicznymi Sympozjum Praw Człowieka są 10 grudnia 1948 (rocznica uchwalenia Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka w 1948 r. przez Zgromadzenie Ogólne ONZ) i 27 stycznia 1945 (rocznica wyzwolenia więźniów obozu Auschwitz-Birkenau). Obie te rocznice uświadamiają, że systemowe łamanie praw człowieka jest możliwe pod rządami państwowej przemocy i prawa wojny. Ale dla nas te systemowe uwarunkowania praw człowieka, jakkolwiek ważne, nie wyczerpują problemu w takiej mierze, w jakiej leży on także w ludzkiej woli i w ludzkim sumieniu.
O tym traktowało seminarium Akademii Sprawiedliwych.
Problem praw człowieka (źródłowy ich model i współczesną ewolucję) omówił prof. Aleksander Bobko. O filozofii praw człowieka w twórczości Antoniego Kępińskiego i Józefa Tischnera traktował nagrany przed laty wykład dra Andrzeja Kowala – w czasie seminarium odtworzono to archiwalne wystąpienie. Wreszcie, o owocach myśli Antoniego Kępińskiego mówił prof. Andrzej Cechnicki ze Stowarzyszenia na Rzecz Rozwoju Psychiatrii i Opieki Środowiskowej oraz jego byli pacjenci, a obecnie działacze Stowarzyszenia.
Te owoce widzimy właśnie w działalności Stowarzyszenia, które kierując się myślą prof. Kępińskiego, domaga się traktowania chorych psychicznie w sposób podmiotowy. I samo tak ich traktuje Pensjonat i restauracja „U Pana Cogito” zatrudniają – z sukcesem – osoby chore psychicznie. Cały zaś ten ruch społeczny propaguje terapię holistyczną, która widzi chorego jako część wielu wspólnot. Aktywne uczestnictwo chorych w tych wspólnotach zwiększa ich podmiotowość, zmniejsza zaś samotność – a w efekcie pozwala skuteczniej ich leczyć i integrować społecznie.
Fot.: Andrzej Głuc