10 grudnia 1903 urodziła się w Krakowie Helena Zelwerowicz, polska aktorka i pedagog. Była córką Aleksandra Zelwerowicza, wybitnego aktora i reżysera.  Przed wojną grała w teatrach w Krakowie, Wilnie, Sosnowcu, Łodzi i Warszawie.

W czasie niemieckiej okupacji wraz z ojcem pomagała ukrywać się w Warszawie osobom żydowskiego pochodzenia: Józefowi Orchoniowi (który był jej mężem), Helenie i Hannie Caspari, Dawidowi Epsteinowi, Leonowi Feinerowi, Marii Nudel oraz nieznanemu z imienia i nazwiska adwokatowi.

We wrześniu 1942 mieszkanie Heleny Zelwerowicz zostało zdekonspirowane, jednak ukrywające się tam osoby zdołały ujść przed funkcjonariuszami władz okupacyjnych.

Brała udział w Powstaniu Warszawskim. Po Powstaniu znalazła się w obozie jenieckim w Niemczech. Zaraz po jego wyzwoleniu grała w założonym przez Leona Schillera Teatrze im. Bogusławskiego w Lingen (Niemcy), a potem w Teatrze II Korpusu w Recanti (Włochy). W 1946 wraz z wojskiem przedostała się do Wielkiej Brytanii, po demobilizacji II Korpusu mieszkała w Londynie. Po śmierci męża przeniosła się do Nowego Jorku, gdzie sporadycznie grała na imprezach polonijnych.

W r. 1979 została wraz z ojcem odznaczona tytułem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.

Zmarła w Nowym Jorku 1 czerwca 1998.

Foto: 1944.pl