Franciszek Dziedzic w latach 1938–1942 pracował jako strażnik w rzeszowskim więzieniu. Podczas okupacji niemieckiej pośredniczył w przekazywaniu informacji pomiędzy więźniami a ich rodzinami, przenosząc nielegalnie korespondencję, żywność i bieliznę. Wśród osób korzystających z pomocy Franciszka Dziedzica byli także więźniowie żydowscy. Dziedzic proponował ukrycie jednemu ze znajomych Żydów o nazwisku Drucker. Ten jednak nie skorzystał z propozycji, ponieważ wierzył, że posiadane pieniądze pozwolą mu wykupić się z rąk niemieckich. Nie udało mu się to i w rezultacie zginął. Wiosną 1942 r. Niemcy wpadli na ślad pomocy udzielanej więźniom przez strażników. Franciszek Dziedzic został zatrzymany i przesłuchany w budynku gestapo przy ul. Jagiellońskiej w Rzeszowie. Nie przyznał się do winy i został wypuszczony. Po tym wydarzeniu zrezygnował z pracy w więzieniu. Odszedł ze służby 30 kwietnia 1942 r. i wyjechał do rodzinnego domu w Chłopicach. Tam po raz kolejny został zatrzymany i odprowadzony do budynku gestapo w Jarosławiu, skąd udało mu się zbiec. Odtąd był poszukiwany przez Niemców i musiał się ukrywać. Wyjechał w Lasy Janowskie, gdzie doczekał końca okupacji niemieckiej.
Franciszek Dziedzic, syn Jana i Teresy z domu Gwóźdź (16 X 1911 – 13 II 1996)